LCF Fregatten van de zeven provinciën klasse
Zr. Ms. de Zeven Provinciën
|
Zr. Ms. Tromp
|
Zr.Ms. de Ruyter
|
Zr. Ms. Evertsen
|
|
Kiellegging
In dienst gesteld Waterverplaatsing Bemanning Lengte Breedte Diepgang Machinevermogen Snelheid Sensors Bewapening |
vanaf 1998
van 2002 tot 2005 6.050 ton 169 - 207 koppen 144,2 meter 17,5 meter 5,2 meter 2 x Wärtsilä 16 V26 diesels 2 x Rolls Royce Spey SM 1 C gasturbines 30 knopen Thales Apar/ Smart geschut, raketten, torpedo's, boordhelikopter en onderscheppingsvaartuigen. |
Achtergrond
In de jaren tachtig van de vorige eeuw, bestudeerde de Koninklijke Marine de mogelijkheid om samen met andere landen één ontwerp voor een fregat te realiseren. Dit stond bekend als NATO Frigate Replacement for '90s (NFR90). Het project viel uit elkaar en Spanje, Duitsland en Nederland besloten in elk geval samen te werken bij het ontwerp van het scheepsplatform. Met Duitsland en Canada werd de APAR radar ontwikkeld. Nederland heeft zelfstandig de SMART-Lradar ontwikkeld. Spanje heeft zijn schepen voorzien van het Amerikaanse Aegis radar- en vuurleidingssysteem, terwijl Canada inmiddels heeft afgezien van de bouw van fregatten. Frankrijk, Italië en Engeland zijn in 1992 doorgegaan met het Horizon project. Engeland is daar vervolgens uitgestapt om met het eigen Type 45 verder te gaan. Van dat type waren ooit 12 schepen gepland, maar worden er uiteindelijk 6 gebouwd.
Duitsland bouwt 3 schepen, Spanje heeft er 4 en Noorwegen heeft er inmiddels 5 in Spanje besteld. De Noorse schepen zijn iets kleiner en worden niet van lange-afstand luchtdoelraketten voorzien. Italië en Frankrijk bouwen beide 2 schepen van het Horizon type.
Nederland plande aanvankelijk twee schepen voor de vervanging van de fregatten van de Trompklasse. Omstreeks 1998 werden twee extra schepen besteld ter vervanging van twee fregatten van de Kortenaerklasse, vanuit het inzicht dat de luchtdreiging groter is geworden.
De schepen werden gebouwd door Damen Schelde Naval Shipbuilding en bij de Koninklijke Marine tussen 2002 en 2005 indienstgesteld. De vier schepen kostten uiteindelijk gezamenlijk 1,9 miljard euro.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw, bestudeerde de Koninklijke Marine de mogelijkheid om samen met andere landen één ontwerp voor een fregat te realiseren. Dit stond bekend als NATO Frigate Replacement for '90s (NFR90). Het project viel uit elkaar en Spanje, Duitsland en Nederland besloten in elk geval samen te werken bij het ontwerp van het scheepsplatform. Met Duitsland en Canada werd de APAR radar ontwikkeld. Nederland heeft zelfstandig de SMART-Lradar ontwikkeld. Spanje heeft zijn schepen voorzien van het Amerikaanse Aegis radar- en vuurleidingssysteem, terwijl Canada inmiddels heeft afgezien van de bouw van fregatten. Frankrijk, Italië en Engeland zijn in 1992 doorgegaan met het Horizon project. Engeland is daar vervolgens uitgestapt om met het eigen Type 45 verder te gaan. Van dat type waren ooit 12 schepen gepland, maar worden er uiteindelijk 6 gebouwd.
Duitsland bouwt 3 schepen, Spanje heeft er 4 en Noorwegen heeft er inmiddels 5 in Spanje besteld. De Noorse schepen zijn iets kleiner en worden niet van lange-afstand luchtdoelraketten voorzien. Italië en Frankrijk bouwen beide 2 schepen van het Horizon type.
Nederland plande aanvankelijk twee schepen voor de vervanging van de fregatten van de Trompklasse. Omstreeks 1998 werden twee extra schepen besteld ter vervanging van twee fregatten van de Kortenaerklasse, vanuit het inzicht dat de luchtdreiging groter is geworden.
De schepen werden gebouwd door Damen Schelde Naval Shipbuilding en bij de Koninklijke Marine tussen 2002 en 2005 indienstgesteld. De vier schepen kostten uiteindelijk gezamenlijk 1,9 miljard euro.
Bewapening
Aanvankelijk werd overwogen de schepen uit te rusten met het Bofors 12-cm kanon van de GW-fregatten, deze kanonnen waren inmiddels al ongeveer 50 jaar oud. Nadat men besloot niet twee, maar vier schepen te bouwen koos men voor een Oto Breda kanon van 127 mm. Vier daarvan waren overbodig geworden bij de Canadese marine na de verbouwing van de fregatten van de Iroquois klasse. Het kanon is geschikt tegen zee- en landdoelen. Het bereik is nu met conventionele granaten ca. 24 km. In het kader van het Vulcano project wil de marine geleide munitie aanschaffen waarmee dit tot ongeveer 100 km is op te voeren [3]. Hierdoor kunnen landdoelen beschoten worden ter ondersteuning van amfibische operaties.
Van het Amerikaanse Mk.41 lanceersysteem zijn 40 cellen geplaatst. Deze cellen, of lanceerkokers, staan verticaal en alleen de bovenkant steekt boven het dek uit. Het Mk. 41 systeem is geschikt voor de meeste gangbare (Amerikaanse) raketten. Er is ruimte voor nog eens 8 cellen, maar voorlopig wordt er niet uitgebreid..
In de standaard Nederlandse configuratie zullen 32 cellen gebruikt worden voor de Standard Missile-2 (SM-2) lange afstand luchtdoelraket. De overige 8 zijn bestemd voor de Evolved Sea Sparrow Missile (ESSM) korte afstand luchtdoelraket. Met een quad-pack kunnen vier ESSM's per cel geplaatst worden. De ESSM is geschikt voor het onderscheppen van vliegtuigen, zeedoelraketten en schepen.
Per missie kan het aantal raketten variëren. Een optie zou bijvoorbeeld kunnen zijn: 24 SM-2 + 64 ESSM.
Aanvankelijk werd overwogen de schepen uit te rusten met het Bofors 12-cm kanon van de GW-fregatten, deze kanonnen waren inmiddels al ongeveer 50 jaar oud. Nadat men besloot niet twee, maar vier schepen te bouwen koos men voor een Oto Breda kanon van 127 mm. Vier daarvan waren overbodig geworden bij de Canadese marine na de verbouwing van de fregatten van de Iroquois klasse. Het kanon is geschikt tegen zee- en landdoelen. Het bereik is nu met conventionele granaten ca. 24 km. In het kader van het Vulcano project wil de marine geleide munitie aanschaffen waarmee dit tot ongeveer 100 km is op te voeren [3]. Hierdoor kunnen landdoelen beschoten worden ter ondersteuning van amfibische operaties.
Van het Amerikaanse Mk.41 lanceersysteem zijn 40 cellen geplaatst. Deze cellen, of lanceerkokers, staan verticaal en alleen de bovenkant steekt boven het dek uit. Het Mk. 41 systeem is geschikt voor de meeste gangbare (Amerikaanse) raketten. Er is ruimte voor nog eens 8 cellen, maar voorlopig wordt er niet uitgebreid..
In de standaard Nederlandse configuratie zullen 32 cellen gebruikt worden voor de Standard Missile-2 (SM-2) lange afstand luchtdoelraket. De overige 8 zijn bestemd voor de Evolved Sea Sparrow Missile (ESSM) korte afstand luchtdoelraket. Met een quad-pack kunnen vier ESSM's per cel geplaatst worden. De ESSM is geschikt voor het onderscheppen van vliegtuigen, zeedoelraketten en schepen.
Per missie kan het aantal raketten variëren. Een optie zou bijvoorbeeld kunnen zijn: 24 SM-2 + 64 ESSM.
In november 2005 ging de Tweede Kamer akkoord met het voorstel van minister van defensie Henk Kamp tot aanschaf van ongeveer 30 Tomahawk raketten. Twee LCF'en zouden hiervoor geschikt worden gemaakt. In mei 2007 besloot minister van defensie Van Middelkoop echter om financiële redenen voorlopig af te zien van aanschaf van kruisraketten.
De beide andere schepen (mogelijk alle vier nu besloten is geen kruisraketten aan te schaffen) worden waarschijnlijk geschikt gemaakt voor Theatre Ballistic Missile Defence. Hiervoor overweegt de marine Standard Missile-3 (SM-3) projectielen aan te schaffen. Recent nam één fregat, de Tromp, deel aan een test nabij Hawaï, waarvoor de SMART-L radar modificaties had ondergaan. De radar was hierbij in staat om een ballistische raket waar te nemen die op ruim 400 km afstand was gelanceerd. Verwacht wordt dat het bereik van de SMART-L kan worden opgevoerd tot 2000 km.
Zoals alle fregatten zijn ze verder uitgerust met middelen voor onderzeebootbestrijding (sonar, torpedo's en helikopter), oppervlakte-oorlogvoering (8 Harpoon zeedoelraketten en het kanon) en voor zelfbescherming (Goalkeeper en machinegeweren). Momenteel worden alle 20 mm kanonnen bij de marine (o.a. van Oerlikon) vervangen door Browning 12,7 mm machinegeweren die gemakkelijker te bedienen zijn en waarvan er meer geplaatst kunnen worden. Er is ruimte voor een tweede Goalkeeper systeem, op de Evertsen is deze al geplaatst.
De hangar biedt ruimte aan één helikopter.
De beide andere schepen (mogelijk alle vier nu besloten is geen kruisraketten aan te schaffen) worden waarschijnlijk geschikt gemaakt voor Theatre Ballistic Missile Defence. Hiervoor overweegt de marine Standard Missile-3 (SM-3) projectielen aan te schaffen. Recent nam één fregat, de Tromp, deel aan een test nabij Hawaï, waarvoor de SMART-L radar modificaties had ondergaan. De radar was hierbij in staat om een ballistische raket waar te nemen die op ruim 400 km afstand was gelanceerd. Verwacht wordt dat het bereik van de SMART-L kan worden opgevoerd tot 2000 km.
Zoals alle fregatten zijn ze verder uitgerust met middelen voor onderzeebootbestrijding (sonar, torpedo's en helikopter), oppervlakte-oorlogvoering (8 Harpoon zeedoelraketten en het kanon) en voor zelfbescherming (Goalkeeper en machinegeweren). Momenteel worden alle 20 mm kanonnen bij de marine (o.a. van Oerlikon) vervangen door Browning 12,7 mm machinegeweren die gemakkelijker te bedienen zijn en waarvan er meer geplaatst kunnen worden. Er is ruimte voor een tweede Goalkeeper systeem, op de Evertsen is deze al geplaatst.
De hangar biedt ruimte aan één helikopter.